CZYTAJCIE MOI DRODZY CZYM JESTEŚMY LECZENI, I ROZPOWSZECHNIAJCIE TE INFORMACJE
Fluor w naszym życiu, szczeg.medycynie
Fluorki – sole kwasu fluorowodorowego. Powszechnie wykorzystywane jako dodatki do past do zębów (oraz specjalne płyny do fluoryzacji) ze względu na wzmacnianie szkliwa. W dużych stężeniach toksyczne.
Fluor (F, łac. fluorum) – pierwiastek chemiczny, niemetal z grupy fluorowców w układzie okresowym. Fluor w stanie wolnym występuje w postaci dwuatomowej cząsteczki F2. Jest żółtozielonym silnie trującym gazem o ostrym zapachu podobnym do chloru. Jest najaktywniejszym niemetalem o największej elektroujemności, tworzącym związki z większością z innych pierwiastków (nawet z gazami szlachetnymi – kryptonem, ksenonem i radonem). W przeciwieństwie do innych fluorowców fluor łączy się wybuchowo z wodorem tworząc fluorowodór bez dostępu światła i w niskiej temperaturze. W strumienu gazowego fluoru palą się szkło, metale i woda. Z powodu jego dużej aktywności nie można go przechowywać, ani wytwarzać w naczyniach szklanych. Fluor jest otrzymywany poprzez elektrolizę ciekłego fluorowodoru z dodatkiem wodorofluorku potasu (KHF2). Wchodzi w skład kwasu fluorowodorowego i fluorków. W roztworze wodnym najczęściej występuje jako jon fluorkowy F-.
Zastosowanie
Gazowego fluoru używa się przy produkcji monomerów, fluorowanych alkenów, z których otrzymuje się teflon i jego pochodne. Oprócz tego jest stosowany do produkcji halonów, które są stosowane jako ciecze chłodzące i hydrauliczne (np. freon). Inne zastosowania:
• kwas fluorowodorowy (HF) oraz fluorki litowców i amonu są używane do trawienia szkła, m.in. w żarówkach
• jednoatomowy fluor jest używany w produkcji półprzewodników
• sześciofluorku uranu (UF6) używa się do wzbogacania uranu
• heksafluoroglinian potasu, tzw. kriolit jest używany w elektrolitycznym otrzymywaniu glinu
• fluorek sodu był kiedyś używany jako insektycyd, głównie przeciwko karaluchom
• niektóre inne fluorki są często dodawane do past do zębów i (co budzi czasem kontrowersje) do wody pitnej, aby zapobiegać próchnicy zębów.
• sześciofluorek siarki (SF6) jest stosowany zamiast powietrza w rozdzielniach i transformatorach, gdyż ma 3 razy lepsze właściwości izolacyjne, niż powietrze, co zmniejsza potrzebne miejsce.
• Fluorodeoksyglukoza znakowana izotopem 18F (18F-FDG) jest wykorzystywana w pozytonowej emisyjnej tomografii komputerowej
• Od początku XX wieku wiedziano, iż podawanie ludziom niewielkich dawek fluoru może sprawić, że staną się ulegli i podatni na manipulacje. Podczas II wojny światowej hitlerowcy szukając sposobu, aby otumanić więźniów obozów koncentracyjnych, zaczęli podawać im duże dawki fluoru w wodzie pitnej. Produkcja fluoru została zlecona koncernowi IG Farben z Frankfurtu nad Menem
Trochę o IG FARBEN :
• IG Farbenindustrie miał 42,2% udziałów w firmie Degesch (Deutsche Gesellschaft für Schädlingsbekämpfung) produkującej Cyklon B, który był wykorzystywany przez Niemców do eksterminacji. Koncern prowadził także eksperymenty pseudomedyczne na więźniach (np. wstrzykiwanie benzyny syntetycznej w serce i inne), dostarczał także metanol oddziałom SS za pomocą którego uśmiercano więźniów i spalano zwłoki w krematoriach.
• Dla IG Farben pracowało wielu niemieckich naukowców, m.in. chemik i przedsiębiorca Fritz Termeer, czy posiadacz patentu na cyklon B i oficer operacyjny IG Farben Carl Wurster.
• Całkowity zysk wojenny netto IG Farbenindustrie oszacowano w 1945 na 6 mld marek niemieckich.
• Okres powojenny
• W latach 1947-1948 odbył się tzw. proces IG Farben oraz następne przeciwko koncernowi w ramach procesów norymberskich – 24 dyrektorów koncernu stanęło przed amerykańskim trybunałem wojskowym a 13 z nich zostało skazanych na kary więzienia (od 0,5 do 8 lat). Z powodu wagi zarzutów o zbrodnie wojenne IG Farbenindustrie uważany był przez aliantów za zbyt zdeprawowany i zdemoralizowany aby dalej funkcjonować, rozważano zatem całkowite zlikwidowanie koncernu i konfiskatę jego aktywów (zgodnie zresztą z końcowymi ustaleniami międzysojuszniczymi z konferencji poczdamskiej).
• Ostatecznie jednak zaniechano likwidacji i w 1951 podzielono koncern na przedsiębiorstwa które pierwotnie weszły w skład IG Farbenindustrie – firmy te uległy konsolidacji, przyłączając mniejsze podmioty do dysponujących większymi zasobami i pozycją rynkową – ostatecznie z przedsiębiorstw założycielskich pozostały tylko cztery: Agfa, BASF, Bayer i Hoechst AG (połączony później z francuską firmą Rhône-Poulenc Rorer i ostatecznie przekształcony w koncern chemiczny Aventis = SANOFI AVENTIS
• Wielu oskarżonych wkrótce powróciło na intratne stanowiska. Przykładowo Carl Wurster, podczas II Wojny Światowej szef firmy chemicznej produkującej gaz Cyklon B do Auschwitz oraz oskarżony w Norymberdze przed Trybunałem ds. Zbrodni Wojennych, już w 1952 został szefem firmy BASF. Funkcję tę pełnił przez wiele lat. W latach 1960-1972 sprawował urząd wiceprezydenta Towarzystwa Maxa Plancka. Wśród wielu intratnych posad jakie zajmował należy wymienić stanowisko członka zarządu Deutsche Bank. Fritz ter Meer, skazany w Norymberdze za ludobójstwo i zmuszanie do pracy niewolniczej w związku ze zbrodniami w Auschwitz, w 1956 objął na ponad 10 lat bardzo ważne stanowisko w firmie Bayer.[1]
• Koncern został oficjalnie zlikwidowany w 1952 roku, kiedy utworzono z pozostałości po podziale firmę IG Farben-Liquidatoren (IG Farben w likwidacji). Pod koniec lat 50. IG Farben-Liquidatoren wypłacił 27 mln marek odszkodowań robotnikom przymusowym pochodzenia żydowskiego (pracujących m.in. w zakładach Buna-Werke Auschwitz należących do IG Farben). Mimo to IG Farben ciągle był notowany jako trust na Frankfurckiej Giełdzie Papierów Wartościowych aż do 10 listopada 2003, kiedy ogłoszono jego bankructwo – IG Farbenindustrie wypłaciło wtedy kwotę odszkodowań w wysokości 500 000 marek niemieckich (160 000 funtów lub 255 646 euro) na rzecz fundacji dla byłych robotników przymusowych w nazistowskiej III Rzeszy, 21 mln marek pozostawiono w rezerwie – ostatecznie jednak nie wypłacono z tej kwoty kolejnych odszkodowań.
• Dr Rath – kartel farmaceutyczny 1/4 (Napisy PL) więcej na ten temat
• http://www.youtube.com/watch?v=jw35QwKuHtc
• Pierwsza produkcja na skalę przemysłową fluoru została uruchomiona na potrzeby projektu Manhattan. Gazowy fluorek uranu (UF6) był wtedy używany do oddzielenia izotopów uranu (U-235 i U-238). Dzisiaj do wzbogacania uranu używa się fluorku uranu i metody dyfuzyjnej lub wirówkowej.
Znaczenie biologiczne fluoru
Gazowy fluor dobrze wchłania się przez drogi oddechowe i pokarmowe. Związki fluoru obecne np. w żywności dobrze wchłaniają się z dróg pokarmowych.
Pierwiastkowy fluor jak i jony fluorkowe są silnie toksyczne. Zaburza procesy enzymatyczne w komórkach hamując oddychanie tkankowe, przemianę węglowodanów, lipidów oraz syntezę hormonów. Sam fluor i niektóre jego związki działają żrąco powodując głębokie martwice. Wolny fluor ma charakterystyczny drażniący zapach i jest wyczuwalny nawet w stężeniu 20 ppm.
Po podaniu doustnym w dużych stężeniach związki fluoru powodują zatrucia ostre, na skutek żrącego działania wydzielającego się fluorowodoru. Dalsze objawy to płytki oddech, kurcz dłoni, drgawki, ślinotok i nudności. Bezpośrednią przyczyną zgonu w wyniku zatrucia fluorem jest porażenie ośrodka oddechowego.
Zatrucia przewlekłe małymi dawkami fluoru (fluoroza) objawiają się zaburzeniami w uwapnieniu kości, brunatnym cętkowaniem zębów, zmniejszeniem ruchliwości.
Dozwolone maksymalne stężenie przy założeniu 8-godzinnej ekspozycji na działanie fluoru to 0,05mg/m3 (czyli mniej, niż w przypadku cyjanowodoru).
Podkategorie ZWIĄZKÓW – 3
F Fluorki (25 stron)
Freony (6 stron)
L [×] Leki zawierające fluor (44 strony)
„Związki fluoru” – Poniżej wyświetlono 14 stron tej kategorii.
4
• 4-fluoroamfetamina
A
• Amblygonit
E
• Etylosarin
F
• Fluorowodorek argonu
H
• Heksafluoroglinian sodu
K
• Kwas fluoroantymonowy
• Kwas fluorooctowy
• Kwas fluorosiarkowy
• Kwas heksafluorofosforowy
• Kwas tetrafluoroborowy
K cd.
• Kwas triflatowy
• Kwas trifluorooctowy
S
• Sarin
• Soman
ZERKNIJMY np. DO FREONÓW :
• Freony (6 stron)
Poniżej wyświetlono 37 spośród wszystkich 37 stron tej kategorii.
1
• 1,1,2,2-Tetrachloroetan
• 1,2-Dichloroetan
• 1,4-dichlorobenzen
• 1-chloronaftalen
A
• Aldryna
B
• Bromek benzylu
• Bromek ksylilu
• Bromobenzen
• Bromoform
C
• Chlordan
• Chlorek metylenu
• Chlorobenzen
• Chlorodifluorometan
C cd.
• Chloroetan
• Chloroform
• Chlorometan
• Chloronaftaleny
• Chloropren
• Czterochlorek węgla
• Czterofluorek węgla
D
• Dichlorodifenylotrichloroetan
• Dichloroeten
H
• Halogenki alkilowe
• Halon
• Heptafluoropropan
J
• Jodek metylu
J cd.
• Jodobenzen
• Jodoform
L
• Lindan
M
• Mitotan
P
• Perfluorobromooktan
• Perfluorowęglowodory
• Polichlorowane bifenyle
T
• Tetrachloroeten
• Tetrafluoroeten
• Trichloroeten
• Trihalogenometany
Zerknijmy NP. na MITOTAN :
Mitotan
Wzór strukturalny
Ogólne informacje Nomenklatura systematyczna (IUPAC): (RS)-1-chloro-2-[2,2-dichloro-1-(4-chlorofenylo)-etylo]-benzen Inne nazwy o,p’-DDD, 1,1-dichloro-2-(2-chlorofenylo)-2-(4-chlorofenylo)-etan Wzór sumaryczny C14H10Cl4 SMILES
ClC(Cl)[C@@H](C1=CC=C(Cl)C=C1)C1=CC=CC=C1Cl
Masa molowa 320,041 g/mol Wygląd bezbarwne kryształki[1] Identyfikacja Numer CAS 53-19-0 PubChem 4211[2] DrugBank DB00648[3]
[pokaż]Właściwości
Niebezpieczeństwa MSDS Zewnętrzne dane MSDS Zagrożenia
BARDZO MI SIĘ PODOBA TA SYMBOLIKA
Szkodliwy
(Xn) I TA RÓWNIEŻ
Zwroty ryzyka R40 Zwroty bezpieczeństwa S36/37 Numer RTECS KH7880000
Podobne związki Podobne związki DDT
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
warunków standardowych (25 °C, 1000 hPa) Klasyfikacja ATC L 01 XX 23 Farmakokinetyka Procent wchłaniania 40%% Okres półtrwania od 18 do 159 dni (ze względu na kumulację w tkance tłuszczowej) Wiązanie z białkami
osocza i tkanek 6% Metabolizm wątrobowy Wydalanie z moczem (10-25%) i z kałem (60%) Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie
Mitotan (łac. mitotanum) – organiczny związek chemiczny, wielopierścieniowy aromatyczny, chlorowany węglowodór stosowany niegdyś jako insektycyd, zamiennik DDT[5], stosowany w leczeniu raka kory nadnerczy[6].
Historia
Mitotan był stosowany pierwotnie jako insektycyd. Do terapii został wprowadzony w latach 60. przez Bergenstala. Zastosował on mitotan w leczeniu raka kory nadnerczy u 18 pacjentów, z czego u 7 stwierdzono zmniejszenie guza i spadek sekrecji[7]. Lek podawany był w bardzo wysokich dawkach, rzędu 8–10 g dziennie, co wywoływało nasilone objawy niepożądane. Nie zniechęciło to jednak National Cancer Institute, który ze względu na obiecujące wyniki próby przeprowadzonej przez Bergenstala, postanowił objąć badaniem 138 pacjentów. Jego wyniki, opublikowane w 1966 roku przez Huttera i Kayhoe, stwierdzały, że u 34% pacjentów leczonych mitotanem w dawkach 5–10 g na dobę przez okres 7 miesięcy zaobserwowano regresję guza. Nie wykazano jednak statystycznie istotnego wydłużenia czasu przeżycia w porówaniu z grupą kontrolną pacjentów, którym mitotanu nie podawano[8] (ILE WDZIĘKU I LEKKOŚCI JEST W TYM STWIERDZENIU…DO PEŁNEGO OBRAZU NALEŻAŁOBY DOŁĄCZYĆ JESZCZE FILM OBRAZUJĄCY OKRES LECZENIA TYCH PACJENTÓW Z WSZYSTKIMI DETALAMI „DZIAŁAŃ NIEPOŻĄDANYCH” ).
W latach 70. XX wieku Lubitz podawał mitotan 115 chorym cierpiącym na nieoperacyjnego raka kory nadnerczy w dawce do 20 g dziennie. Zmniejszenie stężenia glikokortykosteroidów zaobserwowano u 81% pacjentów, natomiast regresję guza – u 61%. Również przeżywalność zwiększyła się dwukrotnie w porównaniu z grupą pacjentów, którzy nie zażywali mitotanu, oraz z wcześniejszymi wynikami badań. Tę wysoką skuteczność powiązano jednak z krótkim okresem, jaki upłynął od momentu postawienia diagnozy do momentu wdrożenia leczenia[9].
W 1984 roku ukazała się publikacja autorstwa Bowena, w której autor opisał przypadek całkowitej remisji guza po leczeniu mitotanem oraz przytoczył 7 podobnych z piśmiennictwa[10]. Późniejsze badania na dużo większej liczbie pacjentów nie były tak obiecujące. Odpowiedź na leczenie uzyskano u 19-44% chorych, całkowitej remisji guza nie stwierdzono[11]. Nie uzyskano również znaczącego wzrostu przeżywalności, nawet u chorych, u których wystąpiła odpowiedź na leczenie potwierdzona badaniami hormonalnymi[12].
Badania kliniczne
Badania kliniczne nad skutecznością mitotanu w leczeniu raka kory nadnerczy nie są jednoznaczne. Część z nich dowodzi, że lek nie wpływa na ogólną przeżywalność oraz że odpowiedź na leczenie nie występuje zbyt często (22-24%)[11][13]. Wiele badań klinicznych wskazuje, że skuteczność mitotanu zależy w bardzo dużej mierze od jego stężenia we krwi, które powinno wynosić powyżej 14 μg/ml. Powyżej 20 μg/ml mitotan wywołuje objawy uboczne, głównie ze strony układu nerwowo-mięśniowego[14]. W jednym z badań wykazano, że mitotan wydłuża przeżycie wolne od nawrotu choroby u pacjentów z radykalnie wyciętym rakiem nadnercza[15]. ( ? CZYLI MITOTAN „LECZY” WYLECZONEGO PACJENTA ? ) ☺
Polskie badania, przeprowadzone na 52 chorych, dowiodły, że lepsze rezultaty przynosi terapia mitotanem podejmowana bezpośrednio po operacji usunięcia guza kory nadnerczy. Zwrócono także uwagę na wciąż nierozwiązany problem czasu trwania leczenia mitotanem u chorych po resekcji guza, u których nie odnotowano nawrotów choroby[16]. Najlepsze efekty uzyskano w badaniach klinicznych opartych na terapii wielolekowej, gdzie cisplatynę, doksorubicynę i/lub etopozyd podaje się razem z mitotanem[17][18].
Wskazania
Mitotan stosowany jest w leczeniu objawowym zaawansowanego raka kory nadnerczy, zarówno hormonalnie czynnego, jak i „cichego”[24][25][26], a także w łagodzeniu objawów zespołu Cushinga[27].
Przeciwwskazania
• nadwrażliwość na mitotan lub jakikolwiek inny składnik preparatu (SKORO JEST TO SUBSTANCJA KARALUCHOBÓJCZA, TO CZY MOŻE ISTNIEĆ STAN NIEWRAŻLIWOŚCI NA MITOTAN ??? )
Ostrzeżenia specjalne ( KTÓRE DLA MNIE BRZMIĄ JAK ODEZWA DO POZOSTAŁYCH DZIAŁÓW FIRMY LUB INNYCH FIRM FARMACEUTYCZNYCH Z PROPOZYCJAMI : HEJ – PATRZCIE CHŁOPAKI NA CZYM JESZCZE MOŻEMY ZAROBIĆ, JEŚLI UŻYJEMY MITOTANU ! )
1. Terapię mitotanem powinien prowadzić lekarz doświadczony w leczeniu guzów kory nadnerczy.
2. Przed rozpoczęciem leczenia mitotanem należy usunąć jak największą ilość tkanek zrakowaciałych z ognisk przerzutowych w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia krwotoku w tkance nowotworowej na skutek szybkiego działania leku.
3. Podawanie mitotanu wiąże się z koniecznością stosowania substytucyjnego leczenia steroidami, ponieważ u większości pacjentów obserwuje się podczas leczenia mitotanem niewydolność kory nadnerczy[31].
4. Należy tymczasowo przerwać podawanie mitotanu w przypadku wstrząsu, ciężkiego urazu lub infekcji oraz wdrożyć podawanie egzogennych steroidów. Pacjenci leczeni mitotanem powinni mieć przy sobie kartę pacjenta, która informuje o możliwości wystąpienia niewydolności kory nadnerczy.
5. Stężenie mitotanu we krwi powinno być badane regularnie w celu uzyskania jego stałego poziomu (powyżej 14 μg/ml)[32].
6. Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia pacjentów cierpiących na lekkie lub umiarkowane zaburzenia czynności wątroby lub nerek.
7. Mitotan kumuluje się w tkance tłuszczowej. Wpływa to na okres półtrwania mitotanu oraz może być przyczyną nagłego wzrostu stężenia leku w osoczu pomimo podawania stałych dawek. Tyczy się to szczególnie pacjentów z nadwagą.
8. Długotrwałe leczenie mitotanem może powodować odwracalne uszkodzenie mózgu oraz zaburzenia w jego funkcjonowaniu. Zaleca się regularne badania neurologiczne i psychologiczne, szczególnie wtedy, gdy stężenie leku w osoczu przekracza 20 μg/ml[33].
9. Mitotan może wydłużać czas krwawienia. Należy wziąć to pod uwagę w przypadku planowania zabiegu chirurgicznego[34].
10. Istnieją doniesienia świadczące o tym, że mitotan stosowany w ciąży powoduje wady w budowie kory nadnerczy. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję przez cały okres leczenia mitotanem, a także po jego zakończeniu – do czasu, aż stężenie mitotanu w osoczu będzie niewykrywalne[35][36].
11. Wśród dzieci i młodzieży leczonych mitotanem obserwuje się opóźnienie neuropsychologiczne. Należy monitorować czynność tarczycy, której zaburzenia wywołane przez mitotan mogą być przyczyną występowania opóźnienia rozwojowego.
12. Mitotan indukuje cytochrom P450. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu mitotanu i leków metabolizowanych przez P450[37].
13. Mitotan zwiększa poziom białek wiążących hormony, przede wszystkim białka wiążącego hormony płciowe (SHBG) i białka wiążącego kortykosteroidy. Może to prowadzić do ginekomastii. Należy więc wziąć to pod uwagę podczas interpretacji wyników badań laboratoryjnych w zakresie oznaczania poziomu hormonów[38].
A TERAZ NA DESER :
Działania niepożądane
Ich występowanie jest uzależnione od stężenia mitotanu we krwi (COŚ TAKIEGO ! NO OSTATECZNIE TO ŚRODEK NA SUPER- INSEKTY ! ). Mogą wystąpić:
• zaburzenia w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego (wymioty, biegunki, nudności), które zgłaszają niemal wszyscy pacjenci leczeni mitotanem. Niektóre z nich (jadłowstręt) mogą świadczyć o zaburzeniach neurologicznych[41],
• ataksja, parestezje, zawroty głowy, senność, które zgłasza 40% pacjentów. Ponadto odnotowano zaburzenia pamięci, napady agresji, ośrodkowy zespół przedsionkowy, dyzartrię, zespół Parkinsona,
• wysypki skórne, które obserwowano u 5-25% pacjentów,
• leukopenia, występująca u 8-12% leczonych mitotanem,
• wydłużenie czasu krwawienia, pojawiające się u 90% pacjentów,
• wzrost aktywności enzymów wątrobowych[42],
• niewydolność kory nadnerczy,
• autoimmunologiczne zapalenie wątroby (u 7% leczonych mitotanem),
• miastenia,
• ginekomastia,
• niedokrwistość, trombocytopenia,
• niewydolność tarczycy[43],
• ból w miejscu podania preparatu,
• niedociśnienie ortostatyczne,
• hipourykemia[44],
• zapalenie pęcherza moczowego,
• nadmierne wydzielanie śliny,
• zaburzenia widzenia,
• hipercholesterolemia lub hipertriglicerydemia[45][46].
Objawy uboczne ustępują po odstawieniu mitotanu lub po zmniejszeniu jego stężenia we krwi. (ZNÓW PEŁNA WDZIĘKU OCZYWISTA OCZYWISTOŚĆ… )
A TERAZ PROSZĘ PAŃSTWA – POZNAJMY PRODUCENTA :
LYSODREN (mitotane) tablet
[Bristol-Myers Squibb] – TAK – TO FIRMA MATKA , STWORZYCIELKA FIRMY ORPHAN EUROPE I PRODUCENTA LEKU NORMOSANG czyli HUMAN HEMING – „LECZĄCEGO” PORFIRIĘ !!!
WIĘCEJ INFO : http://dailymed.nlm.nih.gov/dailymed/drugInfo.cfm?id=9478
„Leki zawierające fluor”
Poniżej wyświetlono 44 spośród wszystkich 44 stron tej kategorii.
A
• Aprepitant
• Atorwastatyna
B
• Betametazon
D
• Deksametazon
• Desfluran
• Diflunisal
E
• Eflornityna
• Etofenamat
• Ezetymib
F
• Fludarabina
• Fludrokortyzon
• Flukonazol
• Flunaryzyna
• Flunitrazepam
• Fluocynolon
F cd.
• Fluoksetyna
• (CZYLI SŁAWNY PROZAC !)
• Fluorometolon
• Fluorouracyl
• Flupentiksol
• Flurbiprofen
• Flutamid
• Flutikazon
• Flutrimazol
• Fluwoksamina
• Furoinian flutikazonu
G
• Gemcytabina
H
• Haloperidol
• Halotan
I
• Izofluran
L
• Linezolid
M
• Meflochina
• Midazolam
N
• Nebiwolol
• Nityzynon
• Norfloksacyna
O
• Ofloksacyna
P
• Pantoprazol (CZYLI CONTROLOC – NA ZGAGĘ I REFUX ! )
• Pefloksacyna
R
• Riluzol
• Risperidon
S
• Sewofluran
• Sparfloksacyna
T
• Triamcynolon
• Typranawir
WEŹMY TAK POPULARNY LEK JAK PANTOPRAZOL
Pantoprazol = CONTROLOC
Pantoprazol
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny C16H15N3F2O4S
SMILES
COC1=C(C(=NC=C1)CS(=O)C2=NC3=C
(N2)C=C(C=C3)OC(F)F)OC
Masa molowa
383,371 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS
102625-70-7
PubChem
4679[1]
Klasyfikacja
ATC
A02 BC 02
Farmakokinetyka
Biodostępność
77%
Okres półtrwania 1 h
Wiązanie z białkami
osocza i tkanek 98%
Metabolizm
wątroba
(CYP2C19 i CYP3A4)
Wydalanie
80% z moczem
20% z żółcią
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania doustnie
dożylnie
Pantoprazol (pantoprazole) – organiczny związek chemiczny, lek z grupy inhibitorów pompy protonowej, zmniejszający wydzielanie do światła żołądka jonów wodorowych. Jest stosowany głównie w terapii choroby wrzodowej także w terapii choroby refluksowej.
Mechanizm działania
Pantoprazol wybiórczo hamuje pompę protonową (K+/H+ ATP-azę), zlokalizowaną w komórkach okładzinowych żołądka, poprzez łączenie się z cysteiną jednej z podjednostek enzymu. Powoduje to zmniejszenie wydzielanie jonów wodorowych do światła żołądka i zmniejszenie kwaśności soku żołądkowego.
Wskazania
• choroba wrzodowa
• choroba refluksowa przełyku
• zespół Zollingera-Ellisona
• zapobieganie wrzodom u osób przewlekle przyjmujących niesteroidowe leki przeciwzapalne
• leczenie eradykacyjne w zakażeniach Helicobacter pylori
Przeciwwskazania
• nadwrażliwość na lek
• nie zaleca się stosowania u dzieci
ZNÓW NA DESER SAMA SŁODYCZ OBIETNICY :
Działania niepożądane
Stosunkowo częstymi działaniami niepożądanymi są dolegliwości żołądkowo-jelitowe pod postacią nudności, biegunek, zaparć, wzdęć czy bólów brzucha[15]. Mogą również występować bóle i zawroty głowy, parestezje, zaburzenia snu czy równowagi, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie, zmiany skórne (osutka, świąd, pokrzywka), zwiększona aktywność transaminaz. W pojedynczych przypadkach donoszono o działaniach niepożądanych takich jak przemijające splątanie, pobudzenie, agresja, halucynacje, depresja, suchość błon śluzowych, zapalenie jamy ustnej, czarne zabarwienie języka[8], drożdżyca przewodu pokarmowego, nadwrażliwość na światło, zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, martwicę toksyczną rozpływną naskórka, wypadanie włosów, bóle stawowe i mięśniowe, osłabienie siły mięśniowej, niewydolność wątroby i jej zapalenie, możliwość rozwoju encefalopatii u osób ze współistniejącą niewydolnością wątroby, zapalenia trzustki, zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów[8], ginekomastia, zaburzenia hematologiczne (OSTATECZNIE ZAWIERA FLUOR !) (leukopenia, małopłytkowość, agranulocytoza, pancytopenia, eozynofilia), skurcz oskrzeli, śródmiąższowe zapalenie nerek[16], obrzęk naczynioruchowy, gorączka, wstrząs anafilaktyczny, zaburzenia widzenia (opisywano nieodwracalne zaburzenia widzenia u ciężko chorych pacjentów po podaniu dożylnym dużych dawek omeprazolu[6]), obrzęki, nadmierna potliwość, zaburzenia smaku, jadłowstręt, hiponatremia, ból w klatce piersiowej, impotencja[8].
W perspektywie długoterminowej stosowanie IPP może wiązać się z rozwojem zanikowego zapalenia błony śluzowej żołądka[17], zwłaszcza przy współistnieniu infekcji Helicobacter pylori[18]. W związku z przewlekłą hipergastrynemią może dochodzić do zmian troficznych w błonie śluzowej jelita. Wtórne do hipochlorhydrii upośledzenie żołądkowej bariery przeciwbakteryjnej może skutkować zwiększoną częstością zapaleń płuc[19], zapaleń jelita grubego czy infekcji Clostridium difficile[20] lub szczepami Salmonella i Campylobacter[21]. Istnieje także zwiększone ryzyko złamania bliższego odcinka kości udowej u starszych osób na skutek zmniejszenia gęstości kości[22].
Przy przedawkowaniu obserwowano objawy żołądkowo-jelitowe i osłabienie. Leczenie jest objawowe, nie ma swoistego antidotum. Hemodializa nie przyspiesza eliminacji leku z organizmu.
Preparaty
• Controloc Control (bez recepty, pantoprazol 20 mg, 7 lub 14 tabletek)
• Controloc
• IPP
• Nolpaza
• Anesteloc
• Contix
• Helopan
• Panogastin
Lećmy dalej – na chybił trafił :
Atorwastatyna – popularny lek „na wysoki cholesterol”…
(ATC: C 10 AA 05) – lek należący do grupy syntetycznych statyn. Jest wybiórczym inhibitorem reduktazy 3-hydroksy-3-metylo-glutarylo-koenzymu A (reduktazy HMG-CoA).
Sruktura chemiczna atorwastatyny
Wskazania
Atorwastatynę podaje się w pierwotnej hipercholesterolemii i hiperlipidemi mieszanej z dominującą hipercholesterolemią. Stosuje się go również w rodzinej homozygotycznej hipercholesterolemii.
Przeciwwskazania
Nie należy podawać preparatu w czynnej niewydolności wątroby. Nie należy podawać z preparatami mogącymi nasilać ryzyko rabdomiolizy. W szczególności nie zaleca się łączenia leku z fibratami.
Działania niepożądane
W pojedynczych przypadkach zanotowano występowanie rabdomiolizy. Mogą wystąpić podwyższone wartości aminotransferaz. Mogą się pojawić objawy nietolerancji takie jak nudności, biegunki, bóle brzucha, wzdęcia, bóle głowy i bezsenność.
Kolejne leki o szerokim zastosowaniu przy leczeniu schorzeń układu krążenia, to statyny. Statyny należą do najczęściej sprzedawanych i stosowanych leków, wartość sprzedaży tylko jednego preparatu atorwastatyny firmy Pfizer pod nazwą handlową Lipitor wyniosła w 2006 roku 12,9 miliardów dolarów, co czyni z niej najpopularniejszy lek na receptę na świecie[ Objawy hepatotoksyczności opisywano w odniesieniu do lowastatyny, jak i atorwastatyny. Większa możliwość obserwowania tych powikłań jest u chorych z rodzinną hipercholesterolemią [15]. Uważa się, że znaczny wzrost, przekraczający 3-krotnie górne granice norm stężeń aminotransferaz (szczególnie AlAT) jest obserwowany u 2% pacjentów otrzymujących lowastatynę przez okres przynajmniej 1 roku. Sugeruje się wówczas przerwanie kuracji, jakkolwiek objawy te dotyczą mniej niż 1,5% pacjentów otrzymujących lek.
Leki zmniejszające poziom lipidów w surowicy krwi
Od wielu lat jesteśmy poddawani ogresywnej kampanii promującej leki
obniżające poziom lipi¬dów (cholesterolu) we krwi. Leki te według poglądów
lekarzy i farmaceutów powinny nas chro¬nić przed występowaniem zawałów
serca, udarów mózgu, nadciśnieniem tętniczym, osteopo¬rozą itd.
Korzyści ze stosowania leków przeciwcholesterolowych jest coraz więcej,
głównie w wypowiedziach i publi¬kacjach tzw. ekspertów. Informacje te
docierają do nas z telewizji, radia, gazet, a nawet z plakatów reklamo¬wych
w przychodniach i szpitalach. Wielu lekarzy zapisuje swoim pacjentom
zalecenia długopisem z nazwą leku z tej grupy lub na kartkach, które są
jednocześnie reklamą tych środków. Jednocześnie praktycznie w ogóle nie
wspomina się o ryzyku wynikającym ze stosowania tych leków i z samego
nienaturalnego obniżenia poziomu cholesterolu w surowicy krwi. Powszechne
jest przekonanie, że wysoki poziom cholesterolu powo¬duje rozwój miażdżycy w
naczyniach tętniczych, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Pogląd ten jest
całkowi¬cie błędny i nie ma przekonywujących dowodów na jego potwierdzenie.
Niestety konformistyczna postawa środowiska medycznego, szczególnie w naszym
kraju, brak krytycznego podejścia do komercyjnych informacji dostarczanych
jako wyniki badań naukowych przez firmy farmaceutyczne jest przyczyną
utrwalenia tego stanu rzeczy.
W wielu przeprowadzonych badaniach nie udało się odnaleźć korelacji pomiędzy
poziomem cholesterolu, a zaawansowaniem zmian miażdżycowych. Nawet w
sztandarowym badaniu, które miało udowodnić, że im wyż¬szy poziom
cholesterolu tym częstsza miażdżyca, współczynnik korelacji był tak niski,
że normalnie nie uznano biologicznego związku pomiędzy zmiennymi. Co
ciekawe, autorzy badania nie przeprowadzili żadnych dysku¬sji nad słabą
zależnością dwóch analizowanych zmiennych, jakby tego nie zauważyli.
Zaskakujący jest również fakt, że autorzy pominęli większość publikacji,
których wyniki podważały ich wnioski, pomijając ważną w publikacjach
naukowych dyskusję. Na podstawie wątłych przesłanek uznano więc, że wysoki
poziom choleste¬rolu sprzyja rozwojowi miażdżycy, a cały świat pracowicie
zaczął udowadniać, że to prawda. Wobec powyż¬szych faktów oczywisty wydawał
się wniosek, że korzystne w tej sytuacji jest obniżenie poziomu cholesterolu
we krwi. Ponieważ ani dieta niskotłuszczowa, ani zwiększenie wysiłku
fizycznego nie przyniosły oczekiwa¬nych rezultatów, wprowadzono szeroko
środki farmakologiczne.
Chociaż wiemy, że obniżenie poziomu cholesterolu nie wydłuża długości życia,
że jego wysoki poziom nie jest czynnikiem ryzyka u kobiet i ludzi po 50.
roku życia, nadal stosowanie leków obniżających poziom choleste¬rolu jest
powszechne. Wystarczy wspomnieć, że w samych tylko Stanach zjednoczonych
wydatki na te leki sięgają 25-100 mld dolarów rocznie. Jak to wygląda w
świetle dużych programów badawczych (obserwacja kilku tysięcy pacjentów)
analizujących efekty stosowania środków obniżających poziom cholesterolu na
śmiertelność w wyniku chorób serca?
W badaniu o nazwie CARE obserwowano pacjentów z chorobą niedokrwienną serca
przez 5 lat i zauważono jedynie 1,1% mniejsze ryzyko śmiertelności w wyniku
stosowania środków obniżających poziom cholesterolu we krwi. W badaniu o
nazwie WOSCOP analizowano ludzi zdrowych i tu udało się zmniejszyć ryzyko o
je¬dyne 0,6%, co przy 0,5% ryzyku śmiertelnych powikłań wskazuje na brak
sensu stosowania tych środków.
W badaniu o nazwie EXCEL po roku stosowania stwierdzono nawet wzrost
śmiertelności w grupie pacjentów stosujących te leki! W badaniu CARE
dodatkowo zauważono wzrost zachorowań na raka piersi wśród kobiet
stosujących badane leki. Potwierdza to wyniki uzyskane w badaniach na
zwierzętach, w których udowodniono rakotwórcze działanie wszystkich z grupy
statyn (Zocor, Sortis, Vasilip, Lescol, Lovastinum i inne) Newman T.B.,
Hulley S.D. Carcinogenity of lipid lowering grugs (Rakotwórcze działanie
leków obniżających poziom lipidów) JAMA 1996;275; 66-60. Doniesień o
niekorzystnym wpływie tych leków jest coraz więcej, chociażby niedawna afera
z lekiem Lipobay (również z grupy statyn), który w atmosferze skandalu
został wycofany z rynku po udowodnieniu kilkudziesięciu zgonów wywołanych
zażywaniem tego preparatu. Jednak te informacje giną w hałasie akcji
promocyjnej firm farmaceutycznych, posługujących się wynajętymi
autorytetami, które kształtują przychylnie do tych leków opinię publiczna.
W tym artykule chciałbym zwrócić uwagę na zagrożenia, jakie wynikają ze
stosowania leków zmniejszających poziom lipidów (hipolipemizujących),
krytycznie przyglądając się ich wpływowi na nasz organizm na podsta¬wie
najnowszej literatury, a także informacji, jakie podają sami producenci.
Jakie są sposoby farmakologicznego obniżania poziomu cholesterolu we krwi?
Efekt ten można uzyskać poprzez wpływ na procesy przyswajania tłuszczów z
przewodu pokarmowego, głów¬nie poprzez hamowanie wchłaniania kwasów
tłuszczowych lub zwiększenie ich wydalania. Innym sposobem jest wpływ na
różne etapy syntezy cholesterolu.
Leki wiążące kwasy żółciowe.
Środki z tej grupy nasilają wydalanie kwasów żółciowych z kałem i przerywają
tzw. krążenie jelitowo-wątro¬bowe. W wyniku ich stosowania dochodzi do
zwiększenia syntezy kwasów żółciowych z cholesterolu w wątro¬bie, a ponieważ
wydalanie przewyższa syntezę prowadzi to do obniżenia poziomu cholesterolu
we krwi. Ha¬mując wchłanianie tłuszczów, powodują też osłabienie wchłaniania
witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A,D,E,K) i niektórych leków np. części
antybiotyków. Stosowane preparaty z tej grupy to Cholestyramina (Questran,
Vasosan S, Vasosan P) oraz Kolestypol (Colestid). Wśród działan
niepożądanych Cholestyraminy wymienia się zgagę, nudności, wymioty, wzdęcia,
stolce tłuszczowe, biegunkę lub zaparcia oraz osteoporozę. Colestid może
powodować podobne zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, a ponadto
kamicę żółciową, zapalenia pęcherzyka żółciowego, objawy uszkodzenia wątroby
(wzrost poziomu enzymów wątrobowych), rzadziej zapalenia skóry, pokrzywkę i
owrzodzenie przewodu pokarmowego.
Fibraty
Środki z tej grupy ulegają przemianie w organizmie do tzw. aktywnego
metabolitu odpowiedzialnego za dzia¬łanie tego środka. Mechanizm działania
tej substancji nie został dokładnie poznany, podkreśla się możliwość
zwiększania działania hormonów tarczycy, hamowania aktywności lipazy w
komórkach tłuszczowych oraz hamowania syntezy cholesterolu w wątrobie. Mają
również działanie przeciwkrzepliwe poprzez zmniejszenie zdolności agregacji
płytek krwi oraz nasilanie procesów fibrynolizy. Fibraty mają duży wpływ na
działanie innych leków m. In. Zwiększają działanie insuliny. Ponadto
zwiększają wydalanie kwasu moczowego. Środki te powodują uszkodzenie komórek
wątroby, zniszczenie mięśni (dystrofia miotoniczna), szpiku kostnego
(leu¬kopenia) oraz rzadziej łysienie plackowate. U osób stosujących
długotrwale te leki obserwowano wzrost śmiertelności wywołanej chorobami
nowotworowymi. Ponadto obserwowane są zaburzenia w pracy przewodu
pokarmowego oraz zmiany skórne. W tej grupie stosowane są różne preparaty:
Bezafibrat (Bezamidin), gemfi¬brozil (Gemfibral, Lipozil), Fenofibrat
(Apo-Feno, Fenoratio, Grofibrat, Lipanthyl – najpopularniejszy w tej grupie,
Ciprofibrat (Lipanor).
Statyny
Środki te hamują syntezę cholesterolu. Więcej niż połowa (według niektórych
źródeł nawet 70%) cholesterolu w naszym organizmie pochodzi z jego syntezy,
przede wszystkim proces ten odbywa się w wątrobie. Regulacja syntezy
cholesterolu odbywa się na samym początku tego procesu, na etapie enzymu
reduktazy HMG-CoA (3-hydroksy-3-metyloglutarylo-CoA). Istnieje zwrotna
reakcja polegająca na hamowaniu jego aktywności przez bezpośredni produkt
kontrolowanej przez ten enzym przemian Mewalonian i końcowy produkt całego
szlaku – cholesterol. Udowodniono, że zmniejszenie podaży cholesterolu w
diecie nie przynosi spodziewanego obniże¬nia jego poziomu, ze względu na
stymulację jego syntezy. Statyny są środkami pochodzącymi z trujących
grzybów powodującymi hamowanie wcześniej wspomnianego enzymu reduktazy
HMG-CoA. Niestety równo¬legle powodują zablokowanie powstawania Koenzumu
Q10, które ma bardzo istotne znaczenie w wytwarzaniu podstawowej dla naszego
organizmu substancji energetycznej ATP. Niedobory Koenzymu Q10 objawiają się
m. In. Zmęczeniem, dusznością wysiłkową, ograniczeniem wydolności mięśnia
sercowego oraz bólami mięśni i rozpadem komórek mięśni prążkowanych. Statyny
chociaż uznawane są za cudowne leki powodują również inne bardzo poważne
działania niepożącane, jak np. wspomniane wcześniej choroby nowotworowe, a
korzyści z ich stosowania są wątpliwe w świetle cytowanych wcześniej badań.
Joel M. Kauffman z Filadelfijskiego University of Sciences podważa w oparciu
o dostępną literaturę, również ekonomiczną, zasadność stosowania tych
środków (wątpliwe zyski nie rekompensują pewnych strat). Ostatnio pojawiają
się doniesienia o fatalnym wpływie tych środków na pracę układu nerwowego
zarówno części centralnej jak i obwodowej.
Opisywane są wywołane statynami uszkodzenia nerwów obwodowych o charakterze
polineuropatii z objawami zaburzeń czucia, bólami, osłabieniem siły
mięśniowej i zaburzeniami koordyncji, opisano to jako postępującą uogólnioną
neuropatią aksonalną – D. Gaist i współpracownicy Statin caused risk of
polyneuropathy Neurology 2002;58;1333-1337.
Znane są również doniesienia o uszkodzeniu tzw. funkcji poznawczych, nawet z
całkowitą utratą pamięci – Lipitor thief of memory (Lipitor złodziej
pamięci) Duane Graveline. Na Uniwersytecie w Pittsburgh`u w tamtej¬szej
Akademii Medycznej prof. Matthew Maldoon prowadził obserwację (przez 6
miesięcy) grupy pacjentów zażywających statyne oraz grupy pacjentów
zażywających place bo. W badaniach funkcji poznawczych (pa¬mięci0
stwierdzono istotne różnice na niekorzyści grupy zażywającej statyny. Od
dawna zwraca się uwagę na wywołane statynami poważne uszkodzenia tkanki
mięśniowej prowadzące do osłabienia mięśni zostało to po¬twierdzone również
w badaniach histopatologicznych. Od 10 lat obserwowany jest w USA wzrost
liczby za¬chorowan na kardiomiopatie, niektórzy lekarze wiążą ten fakt ze
znacznym wzrostem statyn, mówi się nawet o nowej jednostce chorobowej –
statin cardiomiopathy.
W grupie statyn wyróżniamy różne preparaty:
1. Simwastatynę: Cordin, Simgal, Simredin, Simvacard, Simvachol, Simvacor,
Somvasterol, Simvor I najpopu¬larniejsze Vasilip i Zocor.
2. Lowastatynę: Liprox, Lovastatinum, Lovasterol, Lovastin
3. Fluwastatynę: Lescol
4. Atorwastatynę: Sortis
Wszystkie z nich oprócz wspomnianych wcześniej objawów niepożądanych
powodują uszkodzenie wątroby (dlatego zaleca się monitorowanie jej funkcji w
trakcie stosowania tych środków), upośledzenie czynności ne¬rek, ból i
zawroty głowy, anemię, świąd, nadmierne wypadanie włosów, zapalenie
trzustki, impotencję oraz oczywiście zaburzenia żołądkowo-jelitowe i odczyny
alergiczne.
Trudno nie zauważyć, że wokó tych środków istnieje wiele kontrowersji, które
niestety docierają do powszech¬nej świadomości. Dlaczego? Można się jedynie
domyśleć.
Dr n. med. Mariusz Głowacki
Działania niepożądane
• miopatie – szerokie spektrum dolegliwości związanych z szkodliwym wpływem statyn na mięśnie. Od 5-20% przyjmujących skarży się na bóle mięśni i stawów [6].
• Wzrost aktywności aminotransferaz w osoczu (0,5-2% przyjmujących lek).
• Uszkodzenie wątroby.
• Zaburzenia żołądkowe-jelitowe (nudności, wymioty, bóle).
• Zaczerwienienie skóry, uczucie gorąca
• Bóle głowy
Statyn nie wolno stosować w okresie ciąży ze względu na ich potencjalne działanie teratogenne[7][8][9]. Drugim bezwzględnym przeciwwskazaniem jest czynna lub przewlekła choroba wątroby.
Statyny nasilają działanie leków przeciwzakrzepowych, więc ich łączne stosowanie może więc prowadzić do krwawień związanych z ich przedawkowaniem.
Miopatia
Stosowanie statyn wiąże się z występowaniem dolegliwości i objawów ze strony mięśni szkieletowych.
Wyróżnia się cztery formy miopatii:
( SĄ CZĘSTE WBREW ZAPEWNIENIOM BIGPHARMA)
miopatia postatynowa
każdy rodzaj dolegliwości mięśniowych związanych z leczeniem statynami
mialgia
dolegliwości bólowe mięśni szkieletowych bez podwyższenia stężenia CPK we krwi
miositis
dolegliwości bólowe mięśni szkieletowych z towarzyszącym podwyższeniem stężenia CPK we krwi
rabdomioliza CZYLI ROZPAD KOMÓREK MIĘŚNI
znacznie podwyższenie stężenia CPK we krwi (> 10-krotnie przekraczające normę), mioglobinemia oraz związana z nią niewydolność nerek
Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia miopatii, są:
• zaawansowany wiek
• drobna budowa ciała
• niedoczynność tarczycy
• upośledzona czynność nerek
• przyjmowanie leków hamujących metabolizm statyn: fibratów, kwasu nikotynowego, werapamilu, amiodaronu, digoksyny, azolowych leków przeciwgrzybiczych, antybiotyków makrolidowych, inhibitorów proteazy HIV, nefazodonu, fluoksetyny, leków przeciwhistaminowych, benzodiazepin
• spożywanie dużych ilości soku z grejpfrutów
• nadużywanie alkoholu
Nie wszystkie statyny są jednakowe pod względem toksyczności: ceriwastatyna została wycofana z rynku z powodu częstego wywoływania rabdomiolizy, w przypadku innych statyn ryzyko jest znacznie mniejsze. W badaniu „A to Z” simwastatyna w dużej dawce wywołała znamiennie więcej przypadków miopatii niż atorwastatyna[10].
PRODUCENCI : m,in Pfizer , KRKA, Gedeon Richter
Preparaty
• Atoris
• Atorvastatinum Farmacom
• Atorvasterol
• Atorvox
• Atractin
• Atrox
• Corator
• Larus
• Sortis
• Torvacard
• Torvalipin
• Torvazin
• Tulip
KOLEJNY ZNANY LEK :
FLUOKSETYNA = PROZAC
• Fluoksetyna (ATC: N 06 AB 03) – lek tymoleptyczny stosowany głównie w leczeniu zaburzeń depresyjnych oraz obsesyjno-kompulsyjnych. Ponadto znalazła zastosowanie pomocnicze w leczeniu żarłoczności psychicznej (Bulimia nervosa)[4]. Należy do grupy SSRI – Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny.
• Fluoksetyna stosowana jest w lecznictwie najczęściej w postaci chlorowodorku. Wprowadzona do lecznictwa w 1986 roku (Belgia). Jednak bardziej znana na świecie dopiero od 1988 roku. Jest oryginalnym lekiem amerykańskiej firmy farmaceutycznej Eli Lilly, która wprowadziła go na rynek pod nazwą handlową Prozac.
• Lek należy do środków antydepresyjnych trzeciej generacji (SSRI – Selective Serotonin Reuptake Inhibitor). Pierwsza generacja to inhibitory MAO – obecnie rzadko stosowane w lecznictwie (tylko w przypadkach ciężkich, lekoopornych depresji), druga to trójcykliczne leki przeciwdepresyjne np. imipramina, amitryptylina, dezipramina, noksyptylina, doksepina oraz czterocykliczne leki przeciwdepresyjne np. maprotylina, mianseryna.
• Fluoksetyna
enancjomery fluoksetyny [(R) – górny; (S) – dolny)
•
kapsułki z fluoksetyną Ogólne informacje Nomenklatura systematyczna (IUPAC): (±)-N-metylo-3-fenylo-3-[4-(trifluorometylo)fenoksy]propano-1-amina Wzór sumaryczny C17H18F3NO SMILES CNCCC(C1=CC=CC=C1)OC2=CC=C(C=C2)C(F)(F)F Masa molowa 309,3 g/mol Wygląd białe ciało stałe[1] Identyfikacja Numer CAS 54910-89-3 begin_of_the_skype_highlighting 54910-89-3 end_of_the_skype_highlighting PubChem 3386[2] DrugBank APRD00530[3]
[pokaż]Właściwości
• Niebezpieczeństwa MSDS Zewnętrzne dane MSDS Zagrożenia
Szkodliwy
(Xn)
CIEKAWE…
• Zwroty ryzyka R22, R38, R41[1] Zwroty bezpieczeństwa S26, S36/37/39[1] Numer RTECS UI4050000 Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
warunków standardowych (25 °C, 1000 hPa) Klasyfikacja ATC N06AB03 Stosowanie w ciąży kategoria C Farmakokinetyka Biodostępność 72%[3], szczyt po 6–8 godzinach Wiązanie z białkami
osocza i tkanek 94.5%[3] Metabolizm wątroba[3] Wydalanie nerki 80%, jelita 15% Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie
TROCHĘ WIADOMOŚCI OGÓLNYCH – SRUTU TUTU :
Działanie
Mechanizm działania farmakologicznego fluoksetyny (i innych leków z grupy SSRI) polega na hamowaniu zwrotnego wychwytu serotoniny oraz w mniejszym stopniu innych katecholamin. Fluoksetyna jest metabolizowana w wątrobie do kilku metabolitów, w tym głównie do aktywnego metabolitu – norfluoksetyny. Działanie leku występuje po upływie co najmniej 2–4 tygodni leczenia i utrzymuje się do 5 tygodni (a po długotrwałym stosowaniu dużych dawek nawet jeszcze dłużej) po odstawieniu. Dowiedziono, że fluoksetyna jest także antagonistą receptora 5-HT2C, co czyni z niej atypowy SSRI[5].
Metabolizm
Fluoksetyna jest metabolizowana głównie w wątrobie do aktywnej norfluoksetyny oraz wielu innych, niezidentyfikowanych metabolitów. Norfluoxetyna powstaje w procesie demetylacji czyli usunięcia grupy metylowej-CH3 z cząsteczki Fluoksetyny.Proces ten zachodzi z udziałem enzymu z rodziny cytochromu P450-CYP2D6. Z badań przeprowadzonych na zwierzętach wynika iż S-norfluoksetyna jest silnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny, a jej aktywność jest zasadniczo porównywalna do R i S-fluoksetyny. R-norfluoksetyna natomiast ma o wiele słabsze właściwości inhibujące. Eliminacja odbywa się głównie przez nerki w postaci nieaktywnych metabolitów.
Interakcje
Fluoksetyny nie wolno zażywać równocześnie z inhibitorami MAO ani z pochodnymi fenotiazyny, sibutraminą i niektórymi innymi lekami. Może także zaburzać zdolność do prowadzenia pojazdów oraz obsługi urządzeń mechanicznych. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny i preparatów zawierających wyciągi z dziurawca zwyczajnego(Hypericum perforatum) może spowodować nasilenie działania serotoninergiczne takie jak zespół serotoninowy , gdyż roślina ta posiada antydepresyjne właściwości.
Działania niepożądane CZYLI DESER
U niektórych pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak: agresywne zachowania, ogólne osłabienie, gorączka, suchość w ustach, zaburzenia ze strony układu pokarmowego, podenerwowanie, bezsenność, bóle głowy, niepokój, nadmierne pocenie się, drżenie rąk, zmniejszenie łaknienia i spadek masy ciała, alergie, wysypka, obniżenie libido. U pacjentów predysponowanych istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń mania/hipomania[6] oraz nasilenie epizodów rapid cycling[7]. Stwierdzono także przypadki wystąpienia orgazmu oraz nawet do kilku ziewnięć na minutę, nie połączonych z sennością[8]. Działania niepożądane na ogół słabną lub mijają w miarę kontynuacji podawania fluoksetyny.
Możliwe jest również wystąpienie PSSD.
(PSSD (Post SSRI sexual dysfunction[1]) – zbiór jatrogennych dysfunkcji seksualnych spowodowanych bezpośrednio uprzednim przyjmowaniem selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Uchodzą za dość rzadkie, jednak mogą trwać przez miesiące lub lata po zakończeniu przyjmowania SSRI.
Epidemiologia
Zapadalność na PSSD nie została ustalona, ale pojawiły się w publikacjach wezwania do przeprowadzenia badań epidemiologicznych[2][3].
Objawy
Po terapii mogą pozostawać lub pojawić się następujące objawy:
• obniżenie lub brak libido:
• trudności w inicjowaniu oraz utrzymaniu erekcji
• obniżenie bądź brak przyjemności z stosunku (anhedonia)
• zmniejszona wrażliwość penisa, pochwy lub łechtaczki
• osłabiony bądź opóźniony orgazm lub jego brak (anorgazmia)
• impotencja lub ilościowe zmniejszenie wydzieliny z pochwy
• przedwczesny wytrysk
• zmniejszona objętość nasienia (aspermia)
• priapizm )
Popularność
Ze względu na rozgłos w mediach mówiący o właściwościach wyjątkowo poprawiających nastrój Prozac został przez niektórych okrzyknięty pigułką szczęścia[9][10].
Upadek pigułki szczęścia
Prozac, najchętniej zażywany lek antydepresyjny na świecie, zwany pigułką szczęścia nie jest skuteczniejszy niż placebo – dowodzą najnowsze badania opisane we wczorajszym brytyjskim dzienniku „The Independent”. Polscy lekarze mają wątpliwości: „Jeśli ktoś mówi, że prozac nie jest skuteczny, to co proponuje w zamian? Powrót do elektrowstrząsów? – pisze DZIENNIK.
W aptekach pojawił się pod koniec lat 80. i szybko zyskał zwolenników. Miał skutecznie wyciągać ludzi z psychicznego dołka i nie wywoływać negatywnych skutków ubocznych tak jak inne specyfiki, których zażywanie kończyło się jaskrą, chorobami układu krążenia, zawałami, a nawet zgonami. Prozac jako lek bezpieczny, uznany został za prawdziwy przełom w walce z depresją i zyskał miano kultowego. Stosowało go ponad 50 milionów pacjentów. Do łykania pigułki szczęścia przyznawały się największe gwiazdy, np. Winona Ryder czy Johnny Depp. Towarzyszył też życiu fikcyjnych bohaterów. Zażywał go polski neurotyk, bohater filmów Marka Koterskiego – 44-letni Adaś Miałczyński. Wielu z nas kojarzy zapewne poranną dawkę specyfików Adasia z „Dnia Świra”: prozac – na chęć życia, geriavit – na niestarzenie się i nootropil – na mózg. Popijał to do siedmiu, po łyku czwartym oblizując wargi.
Do brania prozacu przyznał się w jednym z wywiadów także Ivan Komarenko, znany z serialu „M jak Miłość” i z zespołu Ivan i Delfin. „Przez wiele lat cierpiałem na depresję” – mówił. „Prozac brałem przez półtora roku” – wyznał i opisał efekt: „Jest tak, jakbym dostał nowe życie”. Na forum psychiatria.pl internauci chwalą sobie działanie polskich odpowiedników specyfiku. „Brałem Bioxetin, ma taki sam skład” – pisze jeden z gości forum. „Stałem się bardziej śmiały, znalazłem dziewczynę (nawet kilka), założyłem firmę i teraz żyję jak człowiek, a nie roślina, jak wcześniej”.
Opublikowane wczoraj wnioski z badań nad prozakiem dowodzą, że skuteczność tego leku porównywalna jest z efektem placebo. Analizę skuteczności 47 leków z grupy SSLI opartych na składniku zwanym fluoksetyną przeprowadził prof. Irving Kirsch z brytyjskiego University of Hull wraz z amerykańskim zespołem naukowców. Gdy jednej grupie chorych na depresję podawali placebo, a innej prozac, to lek okazał się skuteczniejszy zaledwie o… 2 proc.
Dlatego Kirsch uważa, że powszechne zapisywanie go pacjentom jest całkowicie nieuzasadnione.
Z jego stanowiskiem nie zgadzają się jednak polscy lekarze i farmakolodzy. „Leki z grupy SSLI to jak na razie najlepsze antydepresyjne specyfiki, jakie wymyślono” – mówi dr Wojciech Łuszczyna, reaktor naczelny miesięcznika „Lek w Polsce”. „Na przełomie XX i XXI w. przeprowadzono trwające ponad rok badania, z których wynika, że fluoksetyna pomaga nie tylko w leczeniu depresji, ale też nerwic, w łagodzeniu lęków, fobii, natręctw czy zaburzeń odżywiania, takich jak bulimia. Jeśli ktoś mówi, że prozac nie jest skuteczny, to co proponuje w zamian? Powrót do elektrowstrząsów?” Podobnie uważa psychiatra dr Michał Skalski z Kliniki Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Warszawie. „Chodziły już pogłoski o tym, że prozac powoduje samobójstwa czy w ogóle nie działa” – przypomina. „Ja jednak chętnie przepisuję fluoksetynę pacjentom, bo to najtańszy i najnowocześniejszy lek na depresję”.
Prozac does not work in majority of depressed patients
• 13:22 26 February 2008 by Michael Day
• For similar stories, visit the Mental Health Topic Guide
The antidepressant Prozac and related drugs are no better than placebo in treating all but the most severely depressed patients, according to a damaging assessment of the latest generation of antidepressants.
SSRIs, or selective serotonin reuptake inhibitors, were supposed to revolutionise care of depression – by treating symptoms without the side effects of older drugs, such as tricyclics.
But despite selling in vast quantities, a new meta-analysis of these drugs, from data presented to the US Food and Drug Administration (FDA), appears to suggest that for most patients they do not work. A previous study had indicated that the benefits of antidepressants might be exaggerated.
UK and US researchers led by Irving Kirsch of Hull University, UK, studied all clinical trials submitted to the FDA for the licensing of the four SSRIs: fluoxetine (Prozac), venlafaxine, nefazodone, and paroxetine (Seroxat or Paxil), for which full datasets were available.
They conclude that, „compared with placebo, the new-generation antidepressants do not produce clinically significant improvements in depression in patients who initially have moderate or even very severe depression”.
Dishing out drugs
They did detect some benefits in the most severely depressed patients. But conclude that in this group the small effect is „due to decreased responsiveness to placebo, rather than increased responsiveness to medication”.
Given these results, they say that there is little reason to prescribe SSRI medications to any but the most severely depressed patients.
David Healy, a psychiatrist at Cardiff University, UK, specialising in the use of SSRI drugs, says the latest study confirms suspicions that the drugs’ effectiveness had been dramatically overstated.
„Most importantly this new study shows that the people who did respond to the drugs would have responded to placebo, anyway.
„It confirms that GPs should not be dishing these drugs out as first-line treatment for mild depression,” he told New Scientist. The drugs were, he notes, „routinely being given to people who would get better without them”.
Positive results
Eli Lilly, which manufactures Prozac, says that „extensive scientific and medical experience has demonstrated it is an effective antidepressant”. It adds that: „More than 50 million people with depression have been treated with Prozac since its launch.”
A spokesman for GlaxoSmithKline, which makes Seroxat, points out that the study only looked at a „small subset of the total data available”.
Healy notes however, that drug companies have tended to publish studies showing positive results of the SSRIs in mildly depressed patients.
He says too that there have been concerns that SSRI drugs, particularly paroxetine, may cause dependence in some patients, and this underlines the need to avoid their unnecessary prescription.
Placebo benefit
Healy warns however, that anyone taking SSRI antidepressants should not suddenly stop taking their medication and should consult their doctor before coming off the drugs.
David Nutt, a psychopharmacologist at Bristol University, UK, points out that if SSRIs provided some sort of placebo benefit, this should not be discounted. He notes that „the true drug effect is that of the drug added to that of placebo which is not the same as no treatment”.
Earlier this month, New Scientist reported claims by US lawyers that they had obtained documents suggesting that an inappropriate analysis of clinical trial data by researchers at GlaxoSmithKline had obscured suicide risks associated with paroxetine for 15 years.
Journal reference: PLoS Medicine (February 2008)
Tuesday, Feb. 26, 2008
Antidepressants Hardly Help
By LAURA BLUE/LONDON
Popular antidepressants including Prozac and Paxil have little impact on most patients, according to a comprehensive review of newly released data from trials that were conducted before the drugs were approved in the U.S.
Researchers from the U.K., U.S. and Canada analyzed results for fluoxetine (better known by the brand name Prozac), venlafaxine (Effexor), nefazodone (Serzone) and paroxetine (Paxil or Seroxat) — all members of a class of drugs known as selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs). The researchers’ paper, published this week in the journal PLoS Medicine, claims that only patients who are diagnosed „at the upper end of the very severely depressed category” get any meaningful benefit from the widely prescribed drugs. For the others, the paper says, antidepressants are barely more effective than a placebo (although patients suffering from depression, like those suffering from chronic pain, generally do see a substantial placebo benefit).
There are plenty of studies about antidepressants. What makes this one so important — the results were front-page news across the U.K. on Tuesday — is that the researchers were able to track down comprehensive unpublished trial results from the drug makers themselves before the drugs were authorized for sale in the U.S., and include them in their review of the literature. The U.S. Food and Drug Administration (FDA) must receive records of all relevant pharmaceutical-company trials, both published and unpublished, before it will approve a drug. Under the Freedom of Information Act, the researchers writing in PLoS Medicine were recently able to obtain those FDA records of industry-sponsored clinical trials. They yield data, they believe, that lets them avoid a bias that often plagues reviews of previous research: the tendency for conclusive positive results to be published, sometimes more than once, and thus over-represented, while mediocre results can be ignored or even swept under the rug.
Drug companies claim the review is still flawed, however. One massive problem: there are many more recent studies than those surveyed in the article, which looked only at pre-approval trials conducted before 1999. Nicholas Francis, a U.K. spokesman for Eli Lilly and Company, which produces Prozac, says that the new study „does not take into account that today more than 12,000 patients have participated in Prozac clinical trials and thousands of scientific papers have referenced Prozac, supporting its use in the treatment of depression.” Some 50 million people worldwide have taken Prozac, and in a company statement Lilly said it „is proud of the difference Prozac has made to millions of people living with depression.” Similarly, paroxetine producer GlaxoSmithKline warns, „This analysis has only examined a small subset of the total data available … and this one study should not be used to cause unnecessary alarm and concern for patients.” As a spokeswoman for Wyeth, Effexor’s maker, points out, these were, after all, the same data the FDA reviewed before approving the drugs for public use.
There are really two issues at the heart of the controversy. One is the difference between „statistical significance” — a measure of whether the drug’s effects are reliable, and that patient improvement is not just due to chance — and „clinical significance,” whether those effects actually are big enough to make a difference in the life of a patient. The researchers behind this new paper did find that SSRI drugs have a statistically significant impact for most groups of patients: that is, there was some measurable impact on depression compared to the placebo effect. „But a very tiny effect may not have a meaningful difference in a person’s life,” says Irving Kirsch, lead author on the paper and a professor of psychology at the University of Hull in England. As it happens, only for the most severely depressed patients did that measurable difference meet a U.K. standard for clinical relevance — and that was mostly because the very depressed did not respond as much to placebos. The drug trials showed SSRI patients improved, on average, by 1.8 points on the Hamilton Depression Rating Scale, a common tool to rate symptoms such as low mood, insomnia, and lack of appetite. The U.K. authorities use a drug-placebo difference of three points to determine clinical significance.
The more troubling question concerns what kind of data is appropriate for analyzing a drug’s efficacy. The companies are correct in claiming there is far more data available on SSRI drugs now than there was 10 or 20 years ago. But Kirsch maintains that the results he and colleagues reviewed make up „the only data set we have that is not biased.” He points out that currently, researchers are not compelled to produce all results to an independent body once the drugs have been approved; but until they are, they must hand over all data. For that reason, while the PLoS Medicine paper data may not be perfect, it may still be among the best we’ve got.
• Find this article at:
• http://www.time.com/time/health/article/0,8599,1717306,00.html
Dodatkowe badania
Metaanaliza 35 badań klinicznych czterech leków antydepresyjnych (fluoksetyna, paroksetyna, nefazodon, wenlafaksyna) została opublikowana w lutym 2008. Te antydepresanty należące do trzech różnych grup farmakologicznych zostały poddane analizie łącznie i nie uwzględniono ich osobnego działania. Wykazano, że skuteczność antydepresantów względem placebo wzrasta wraz ze stopniem ciężkości depresji i ich skuteczność spełnia warunki istotności statystycznej, ale nie kryteria istotności klinicznej wg National Institute for Health and Clinical Excellence[11]. Niektóre artykuły w prasie („Mit prozaku”[12], „Prozak nie pomaga większości pacjentów chorującym na depresję”[13][14]) przedstawiały wyniki badań o skuteczności fluoksetyny jako odkrycie jej nieskutecznego działania.
Preparaty
• Seronil – kapsułki/tabletki w postaci chlorowodorku, 10/20/30 mg, 30/100 szt. / ORION Pharma
• Andepin – kapsułki, 20 mg, 30 szt. / SYNTEZA
• Bioxetin – tabletki, 20 mg, 30 szt. / Sanofi Aventis
• Deprexetin – kapsułki, 20 mg, 30 szt. / ICN Polfa Rzeszów
• Fluoksetyna – tabletki, 10/20 mg w postaci chlorowodorku, 30/90 szt. / ANPHARM
• Fluoxetin – kapsułki, 20 mg w postaci chlorowodorku, 30 szt. / ZF POLPHARMA
• Salipax – 20 mg w postaci chlorowodorku, 10/30 szt. / MEPHA LDA
• Apo-Flox – tabletki / APOTEX
• Prozac – tabletki, 20 mg / ELI LILLY
Przykład kolejny leku z FLUOREM – sięgam po ezetymib i znajduję :
Ezetymib
Ezetymib
Ogólne informacje
Nomenklatura systematyczna (IUPAC):
(3R,4S)-1-(4-fluorophenyl)-3-((3S)-
3-(4-fluorophenyl)-3-hydroxypropyl)-
4-(4-hydroxyphenyl)-2-azetidinone
Wzór sumaryczny C24H21F2NO3
SMILES
C1=CC(=CC=C1C2C(C(=O)N2C3=CC=C
(C=C3)F)CCC(C4=CC=C(C=C4)F)O)O
Masa molowa
409,4 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS
163222-33-1 begin_of_the_skype_highlighting 163222-33-1 end_of_the_skype_highlighting
Klasyfikacja
ATC
C10 AX 09
Stosowanie w ciąży
kategoria C
Farmakokinetyka
Działanie działanie hipolipemiczne
Biodostępność
35-65%
Okres półtrwania 19-30 godzin
Wiązanie z białkami
osocza i tkanek >90%
Metabolizm
wątroba, jelito
Wydalanie
mocz(11%)kał(78%)
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania doustna
Ezetimibe (ATC C10 AX 09) – lek o działaniu hipolipemicznym.
Działa poprzez hamowanie w jelicie absorpcji egzogennego cholesterolu pochodzenia pokarmowego i znajdującego się w żółci. W większym stopniu może znaleźć zastosowanie w terapii skojarzonej niż w monoterapii, gdzie powstały już preparaty złożone, łączące ezetymib ze statynami (Vytorin®, Inegy®). Pozwala to w lepszy sposób regulować podwyższony poziom cholesterolu i zmniejszyć dawki statyn stosowanych w monoterapii.
Ezetymib łączy się z białkiem Niemann-Pick C1 like 1 (NPC1L1) w nabłonku błony śluzowej jelita. Białko to odgrywa zasadniczą rolę we wchłanianiu cholesterolu do wnętrza komórki, stąd lek ten zmniejsza stężenie cholesterolu we krwi.
Uważa się ezetymib może skutecznie zmniejszać remnanty chylomikronów, a także że może być ważną metodą leczenia pacjentów z hipercholesterolemią oraz cukrzycą bądź zespołem metabolicznym.
Niektóre z nazw handlowych ezetymibu w Stanach Zjednoczonych to: Zetia®, Ezemibe®, Ezetrol®. W Polsce został zarejestrowany w połowie 2006[1] pod nazwą Ezetrol®.
W 21 sierpnia 2008 FDA wszczęło procedurę sprawdzającą, czy stosowanie ezetymibu wspólnie z simwastatyną ( preparat Vytorin) (DODAM, ŻE ATORVASTATYNA TAKŻE POSIADA ATOM FLUORU W SWOJEJ CZĄSTECZCE ) nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem rozwoju raka[2].
http://www.docguide.com/news/content.nsf/news/852571020057CCF6852574AC0077F56B
FDA Investigating Possible Link Between Ezetimibe/Simvastatin and Increased Cancer Risk
ROCKVILLE, Md — August 21, 2008 — The US Food and Drug Administration (FDA) is informing healthcare professionals that it is investigating a report from the Simvastatin and Ezetimibe in Aortic Stenosis (SEAS) trial of a possible association between the use of simvastatin/ezetimibe (Vytorin) and a potentially increased incidence of cancer.
Recently, the FDA obtained preliminary results from the SEAS trial. The clinical trial tested whether lowering LDL-cholesterol with simvastatin/ezetimibe would reduce the risk of cardiovascular events in individuals with aortic stenosis. A lower overall cardiovascular risk was not found with simvastatin/ezetimibe compared with placebo.
However, there was an additional observation that a larger percentage of subjects treated with simvastatin/ezetimibe were diagnosed with and died from all types of cancer combined when compared with placebo during the 5-year study.
The FDA anticipates receiving a final SEAS study report in about 3 months, and the Agency’s review and evaluation of the clinical trial data and other relevant information should take approximately 6 months. The FDA will communicate its conclusions and recommendations at that time.
Healthcare professionals and caregivers should continue