http://www.polskawalczaca.com/viewtopic.php?f=9&t=857
m.in
„Do powyższego należałoby dodać opracowanie książkowe pod tytułem „WIEK ŻYDÓW”, autor Yuri Slezkine, profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Wykłada historię Rosji. Do 1982 r. mieszkał w ZSRR, pracując, jako tłumacz języka portugalskiego na placówkach w Mozambiku i Portugalii. W pracy swej, opisał przebieg dojścia do władzy w Rosji żydów. Najpierw żydzi różnymi sposobami wdarli się w strukturę Narodu i Państwa Rosyjskiego doprowadzając do różnych niepowodzeń i klęsk w ich działalności, następnie wzburzyli masy niezadowolonych ze stanu faktycznego, doprowadzając je fałszywymi hasłami do rewolucji, po to, aby ich rękami wyŹmordować warstwę przywódczą i inteligencję. W ten sposób wytworzono lukę, w którą wdarli się wcześniej przygotowani żydzi. Po opanowaniu opuszczonych stanowisk, żydzi zabrali się do zniewolenia narodów, mordując opornych, lub osadzając na wiele lat w łagrach GUŁAGU, W tym nie przebierali w środkach i nie mieli nawet litości dla swoich współplemieńców, ojców i matek tzn. żydów.
Slezkine wyraźnie nazywa rewolucję w Rosji jako rewolucję żydowską, (co wyraża nawet we wstępie), zaś celem tej rewolucji było zawładnięcia wielkim organizmem państwowym, który w następstwie miał służyć do rozszerzenia rewolucji na cały świat i opanowanie narodów świata. Z chwilą, gdy żydzi doszli do wniosku, że cel może być chybiony, spowodowali trzy mesjanistyczne pielgrzymki: migrację żydów do Stanów Zjednoczonych, ostoi liberalizmu, migrację do Palestyny, Ziemi Obiecanej świeckich żydów oraz migrację do wielkich miast Związku Radzieckiego, wolnych – tak się przynajmniej zdawało – od kapitalizmu i plemienności.
Opis dziejów żydowskich w Związku Radzieckim zawarł Slezkine w rozdziale czwartym swej pracy. Na stronach 276 i następnych pisze jak znacząco przedstawiała się władza żydów:
„Awans społeczny Żydów, ich „ojcobójstwo” i konwersja na nieżydostwo (różnego typu) nie były specyficznie radzieckie. Specyficzny był raczej brak elity, z którą Żydzi mogliby konkurować lub ją wydziedziczyć – żadŹnej, analogicznej do chrztu, karty wstępu ani – do końca lat trzydziestych – żadnej publicznej dyskryminacji (zważywszy, rzecz jasna, na wymóg pełnej ideologicznej czystości). Mąż Hołd, Perczyk, który uważał się za „członka ludzkiej rasy” mógł, przybywszy do Moskwy po rewolucji bolszewickiej, zostać nim z mocy prawa, a może i zawodu. Zakładając, że nie zginął w wojnie domowej i nie przyłączył się do opozycji, możemy przypuścić, że skończył kierując jakimś wydawnictwem, ludowym komisariatem, a może i jakąś placówką odpowiedzialną za czystość ideologiczną.
Rzeczywiście, bezpieka – nienaruszalne jądro reżimu, po 1934 roku znane jako NKWD – była jedną z najbardziej żydowskich instytucji ZSRR. W przededniu Wielkiego Terroru, w styczniu 1937 roku, wśród 111 najwyższych funkcjonariuszy NKWD było 42 Żydów, 35 Rosjan, 8 Łotyszy i 26 osób innej narodowości. Z dwudziestu zarządów NKWD dwunastoma (60 procent, w tym zarządami do spraw bezpieczeństwa państwowego, milicji, obozów pracy i przesiedleń) kierowali funkcjonariusze uważający się za etnicznych Żydów. Najbardziej ekskluzywną i kluczową jedŹnostką organizacyjną NKWD, Główny Zarząd Bezpieczeństwa Państwowego, tworzyło dziesięć wydziałów, a szefami siedmiu z nich (operacyjnego, kontrwywiadu, tajnych operacji politycznych, do zadań specjalnych (kontrwywiad w wojsku), zagranicznego, do spraw archiwów i więziennictwa) byli przybysze z dawnej strefy osiedlenia (tzn. żydzi). Służba dyplomatyczna była specjalnością niemal wyłącznie żydowską (podobnie jak szpiegostwo na rzecz Związku Radzieckiego w Europie Zachodniej i zwłaszcza Stanach Zjednoczonych). Gułagiem, czyli Głównym Zarządem Poprawczych Obozów Pracy, Osiedli Pracy i Miejsc Uwięzienia, od utworzenia w roku 1930 do końca listopada roku 1938, kiedy wygasał Wielki Terror – kierowali etniczni Żydzi. Babel (swego czasu pracownik tajnych służb, przyjaciel kilku jej funkcjonariuszy-katów, w końcu przyznający się do winy, „terrorysta” i „szpieg”) tak opisywał jednego ze swoich bohaterów, o przezwisku „półtora Żyda”: „Tartakowski ma duszę zbója, ale on jest nasz. On wyszedł spośród nas. To nasza krew”.
Ludzi tych nie łączył oczywiście żaden odrębny interes żydowski – tak jak żaden interes niemiecki nie łączył w Rosji carskiej niemieckich urzędników i ludzi wolnych zawodów. Przeciwnie, wszyscy oni byli doskonałymi policjantami wykonawcami z racji czysto merkuriańskiego wyszkolenia i niezakorzenienia. Powstanie państwa narodowego uniemożliwiło obcość wewnętrzną (te same cechy, które dotąd świadczyły o lojalności, teraz sugerowały zdradę), ale Związek Radziecki nie był ani apollińskim imperium, ani państwem narodowym, a radzieccy Żydzi nie byli zwykłymi merkurianami. Przed rokiem 1935 ZSRR był konsekwentnie uniwersalistycznym państwem-hybrydą, dążącym do doskonałego połączenia merkurianizmu z apollinizmem (z chwilowym akcentem na pierwszy, zważywszy na nadwyżkę w Rosji drugiego). W dążeniu tym Żydzi grali kluczową rolę tradycyjnych merkurian tak bardzo pragnących przeistoczyć się w apollinian. Rodzice wyposażyli ich w umiejętności niezbędne do zdobycia sukcesu w radzieckim społeczeństwie, bunt przeciw rodziŹcom uczynił z nich nader konsekwentnych radzieckich internacjonalistów. Pojawiali się dość licznie na salonach władzy dzięki żydowskiej energii i wykształceniu oraz szczególnemu zaangażowaniu w socjalizm (żydowską nieżydowskość). Apollinizowani merkurianie radzili sobie lepiej niż merkurianizowani apollinianie. „